11 Şubat 2012 Cumartesi

Efsunun Evi

Herkesin korktuğu biriydi..Adıda ilginçti zaten.."Efsun"..Kendiside efsunlu biriydi az çok..Gözleri pırıl pırıl parlayan ama içine bakınca göz bebeklerindeki karadan bile kara o olan o talihi görürdün.Sessiz bir kızdı.Deli doluydu.Aşkları hep platonikçeydi.Nedeni çirkinlik değil.O kendisi böyle olsun istediğinden öyle kalırdı..
İnsalara tahammülü yoktu ama aşkı severdi..Aşksız hala dünyanın dönmeyeceğine inanan o insanlardandı.Sessizce aşık olur içinde büyütür besler ve içinde öldürürdü aşklarını..Kimse çok yaklaşmazdı Efsun'a.Soru sorduklarında sadece dinler inanılmaz bir sukunet ile cevap verirdi..Buda insanlarda ters etki yapardı.Akıllı bir kızdı  mimar olacaktı.Son sınıfa gelmişti.Hocalarıda severdi ama onlar bile çekinirdi Efsundan..
Bu onun ilginç yapısıydı çok net farkındaydı durumun bu halden kurtulmak istemiyordu.İnsanların onu sevmesine değil ondan korkmasına ihtiyacı vardı..
Yurtta geçirdiği günlerin ardından bunu iyice anlamıştı.Asker babanın kızıydı.Ankara Fen Lisesini kazanıp küçük yaşta evden ayrılmıştı.Ayrılık onun için kurtuluştu.Babası evde çok yoktu genelde sefere gider ve gelmezdi ama babasını severdi babasıda onu severdi.Bir gün karar verdi Efsun bu hayatının en yanlış kararıydı ve o bunu daha hiç bilmiyordu.Babasının işten geldiği nadir günlerden birinde geçti babasının karşısına ve şöyle dedi "Artık annemle kalmak istiyorum"..O heybetli o güçlü adamın titrediğini gördü Efsun..Kızının o kadınla kalmasını istemiyordu.."Asla buna izin vermem" içindeki duygularını kendine saklayarak.."Ama sen yoksun ve bu evde hep yalnızım sadece dadım var ve annem bana iyi bakabilir"..Babası onu susturup odasına çekildi tüm gece gözüne uyku girmedi.Birini tutmak zordur heleki gitmeye kararlıysa..
Ertesi gün Efsun eşyalarını toplayı Ankara'ya gitti  tek başına babasından habersiz..Önce babasını öptü "seni çok seviyorum" diyip sıkı sıkı sarıldı..Babası biraz şaşırdı ama hatasını anladı herhalde diye düşünüp kızına ıskı sıkı sarıldı..
Ankara buz gibi bir şehirdi..Geldiği şehre hiç benzemiyordu Bartın çok başkaydı buraya göre.Annesinin evini buldu.Daha çok küçüktü hiç korkmadan araca binip gelmişti.Halbuki sokak bir çocuk için tehlikelerle doluydu.Annesi onu görünce çok sevindi."Bu süprizin beni çok şaşırttı" dedi "Artık hep seninle kalacağım"..Annesi şaşırmış ve isteksiz bir tonla "Peki ya baban".."Babam sefere çıktı artık seninle kalmak istiyorum"..Kadın telefonu eline alıp eski eşine bağırdı ..Efsun ne konuştuklarını duymuyordu..Annesi gülerek odaya geldi babanın seferi uzunmuş bu sürede bende kalabilirsin diyip mutfağa yöneldi..Annesindeyken kaldığı odaya girdi tek tek eşyalarını yerleştirdi minik el çantasında olan posterlerini astı dolabın üzerine o zaman tam olarak onun olmuştu oda..
İlk günler güzel geçiyordu.Efsun mutluydu annesinin çevresi çok kalabalıktı..Her gün birileri gelir yemekler yenirdi..Güzel bir şeydi..Efsun bu kadar insana alışkın değildi..Onun hayatı hep 3 kişiden ibaretti 3.kişide zaten aydan aya gelirdi..
Zamanla gariplikleri sezdi Efsun..Annesini hiç tanımıyordu..Bir gün anne ve babasının telefon konuşmalarına şahit oldu ara telefondan ..
Babası ona hiç annesini kötülememişti ama senede 3 gün görmesine izin verirdi sadece ..Anneside çok aramazdı Efsun'u o gün anlamıştı nedeni.
Babası feryat edercesine "Beni aldattın hemde kızımız daha yaşına girmeden alçaksın..Eminim hala evin erkek kaynıyordur.Seni sevmiştim halbuki yazık.Kızımı geri yolla neden diretiyorsun senin o iğrenç yüzünü görmek istemiyorum sana son müddet 1 gün derhal yolla"..Annesi tıslar gibi "Kadın dediğin başında duracak koca ister tatlım Efsunu vermeyeceğim o gayet memnun hayatından" tiksinç şekilde gülüyordu..
Daha fazla dinleyemedi..O gece hayatının en kötü gecesiydi odasını bir adam zorladı..Kapıyı sıkıca itti Efsun tüm gücüyle.Annesinden yardım istedi..Annesi tepkisizce kızına bunun normal şeyler olduğunu kapıyı açmasını söylüyordu.Açmazsa daha çok kızacaktı.Açmadı ertesi gün okula gidemeyecek halde dayak yemişti.
Babası hastahanede hep başında beklemişti.Ama daha fazla dayanamamış geçirdiği kalp krizi sonucu yoğun bakıma alınmıştı bu yaşadıklarından dolayı üzgündü babasını üzmüştü.Tek istediği bu yanlızlıktan kurtulmaktı.Ama ne yapmıştı babasını daha fazla üzerek daha yanlız kalmıştı..
Babası iyileşmiş eve dönmüştüler.Ama korkuyordu herşeyden artık sadece babası varken rahattı.O sene girdiği sınav sonucunda birkez daha ayrıldı babasından..Ankara Fen Lisesi onun için kurtuluştu hemde kendini kanıtlayacaktı babasına..Okul güzel gidiyordu.Babası vakit buldukça onu ziyaret ediyordu.
Ve birkez daha yıkıldı Efsun..Sevdiğini düşündüğü kişi zarar verdi ona.Hiç istemediği şekilde..Korktu kimseye anlatamadı.Babası anladı kızının gözlerinden..
Sakince sordu kızına ..Efsun sustukça babası daha çok kızdı.Ve bu sefer babası dayanamadı bu acıya ve sonu efsunun susuşu oldu..
Dün gibi hatırlıyordu Efsun babasının ona sarılıp yalvarışını "Anlat bana kızım.Yemin ederim sana asla kızmıyorum senin günahın yok söyle bana sadece sana kıyanı polislere vereyim"..Son sözleri bunlar olmuştu.
O gün o mezarlıkta babasını gömdükten sonra Efsun başka biri olmuştu.Daha hırslı daha başka bir Efsun olmuştu.Gözleri babasıyla konuşurken parlayan Efsun yoktu.O çok bıcır bıcır konuşan kız değildi..
İstese doktor olabilirdi ama istemedi.Babası için bir ev yapmak istiyordu babasının yıllarca ona anlattığı babası için özellikle onu hep hatırlamak için yapacaktı o evi o amaçla mimarlık fakültesine başladı Efsun..Kimi sevse hep olmuyordu.
Sevdiği adamlar sevdiği dostları onu sırtından vuruyordu.Sevdiği adam en yakın arkadaşıyla aylarca yatmış ve o bunu görememişti..
Kara talihim diyordu Efsun..Ve aşklarını içine gömdü..
Soğuk biriydi artık..Yanlız gezen o soğuk bakışlı kız.
Kimsenin onun zırhını delemediği aşikar olmuştu..Hocalar bile çizimlerini geç getirdiğinde kızmıyordular..Efsunun bakışları karşılaşmak yorucuydu..
Mezun olma günü gelmişti.Herkesin anne babası yanındayken Efsun'un sadece dadısı vardı..Hayatta onu koşulsuz seven ikinci insan..Onu kullanmayan yegane kişi..
Ve o gecenin sonu ağlayarak bitti.Mezarlıkta bir başına elinde diploması üstüne yatmıştı babasının mezarının ona sarılıyordu..Dilinde tek cümle "Artık evin olacak baba"..Uzun uzun ağladı..Deniz kenarına gitti ertesi gün çocukken babasıyla yaptığı gibi deniz kabukları topladı..
Hepsi babası içindi..
Oturdu uzun süre sessizce evde çizim yapmaya başlamıştı babası hep büyük bir bahçe isterdi..Güneşi sabah görecek bir oda istemişti..
Sahilde yürüyüp deniz kabuklarını toplarken biri seslendi arkasndan .
"Bakarmısınız bayan" kendisine seslenşldiğini düşünmediğinden dönüp bakmaya tenezzül bile etmedi önce ama genç bir adam omuzunu dürtünce işte o zaman döndü..
"Bu kabuk sizden düştü"..Çok şaşırmıştı alt tarafı düşürdüğü bir deniz kabuğuydu..
"Deniz kabukları kıymetlidir ve belki sevdiğiniz biri için topluyorsunuzdur diye seslendim".Efsun şaşırmıştı ondan korkmamıştı gözlerinin içine dikkatlice bakıyor ve sanki onu tanımaya çalışıyor gibiydi..
Elinden kabukları alıp teşekkür ettiği gibi arkasına dönüp hızlıca gitti..Bir kaç gün geçmemiştiki gene aynı oğlan bu sefer ellerinde bir çok kabuklarla önünde duruyordu..
"Dün daldım ve bazı kabuklar çıkardım belki sizin burada olabileceğinizi düşünerek getirdim." dedi.Efsun içinde kavgalarla baktı adama bir yanı mutlu olurken bir yanı gıcık oluyordu.Sinir oluyordu..
"İstemiyorum" dedi sinirle..Neden sinirlendiğini kendide bilmeden koşarak gitti oradan.Kaçtığı neydi bilmeden..
Ertesi gün yine aynı şeyler oldu..
İstemediği yerlerde karşına çıkıyordu genç adam..
Efsun babasına yapacağı ev için bir arazi almıştı ve çizimlere başladı.Genç adamı artık görmüyordu mutluydu eski günlerindeki gibi tek başına ..Ve günler sonra tekrar karşılaştı genç adamla.Hasta olmuştu çok kötü deniz kenarındaki arsaya gide gele ciğerleri perişan hale gelmişti kış soğuğunda kötü çarpılmıştı..
Onu görünce kendisine bakmasını istemedi.Başka bir doktor daha iyi olurdu.Fakat minicik yerdeki tek doktor buydu.
"Kalbin çok hızlı atıyor bir alan doktoruna görün bence" dedi gülümseyerek.Onunla dalga geçer gibiydi..Hiç cevap vermiyordu Efsun..
"Bugün saat 8 de Ali beyin balık lokantasına gel"..bu bir emirdi ve Efsun sadece bir kişinin emirlerine itat etmişti oda yoktu ..Sinirli  bir şekilde adama baktı.."Gelmeyeceğim sen kimsin ki"..Ve hızla çıktı anasağlıktan..
Fakat merak onu oraya sürüklüyordu.Bir şeyler onu sürüklüyordu.Hayır kabuklarını kırmayacaktı..
Vardığında şaşırdı..Gördüğü şey muhteşemdi...
Sadece deniz kabuklarından yapılmış bir gemi vardı..
"Bu kabuklar seni bana getirdi..Bir gemi olalım ve birlikte yol alalım..Deniz gemisiz olmaz.Gemi denizsiz." dedi Efsunun kulağına usulca..Elleri titriyor dili tutulmuş gemiye bakıyordu.Bir yanda babası bir yanda karşısındaki adam..
Parmakları gemiye yaklaşıyor dokunmak istiyordu..
Yavaşca deydi..Eline aldı..Burnuna yaklaştırdı..Bu koku..
Babasının kokusuydu..Ve şimdide karşısındaki adamın kokusu..
"Sen beni tanımıyorsun.Ya dalgalı ve hırçın bir denizsem.Ya durgun ama girdaplı bir denizsem.Ya ben aradığın deniz değilsem.Ya sen dibi delik bir gemiysen"..dedi..Kendide istiyor ama adamı vazgeçirmek daha kolaydı..Herkes korkardı ondan...Baktı dikdik..
"Sen beni korkutamazsın.Adı Efsun kendi Efsun..".."Sen daha benim adımı bilmezken ben senin ruhunu biliyorum"..Adını bilmiyordu doktorun ..Bir anda şaşırdı bu adamı hiç bilmiyordu..
"Ben Ömer ..Ne dersin tanımak istermisin benim gemimi"..
Aşk öyle bir şeydir ki hiç kimsenin bilmediği ama bilmek için can attığı bir kurum.Herkesin içine girmek istediği ama çıkarken ağladı yer..Aşk belkide bir kaç seferSevgi binlerce kez..
Sarıp sarmaladı Efsunun her yanını..
Evi tamamlamlarına az kalmıştı..Ömer'in fikriyle deniz kabuklarıyla dışını süslediler..
Tıpkı babasının istediği gibi kocaman bir bahçe ve sera..Mutfakta bulaşık lavabosunun önünde dev bir pencere..Geniş boydan pencereler .Taş şömine..Ve heryer mavi ve beyaz mobilyalar..Salonda sadece babasının kitaplarının olduğu bir kütüphane vardı..
Efsun ve Ömer evlenip oraya yerleştiler..Mutluluk içinde denizlerinde iyi rota alan bir gemici gibi sürdü evlilikler..
Her insanın makus kaderi gibi ölüm onları ayırdı önce Ömer öldü..Ardından Efsun..
Efsunun evi dediler oraya çünkü her giren aşk ve efsunla yaşadı o evde..
Her deniz kabuğu Ömer ve Efsunu anlattı..
Herkes Efsunun evini konuştu..
Kimsenin dokunamadığı ev..Efsunun evi..

5 yorum:

  1. Çok güzel bir hikayeymiş... Teşekkürler.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bazı aksilikler yüzünden serim ve çözüm kısımları eksik kaldı ama olsun..Teşekkür ederim..

      Sil
  2. bayıldım... diyecek başka hiçbir söz bulamıyorum...

    YanıtlaSil