25 Ağustos 2012 Cumartesi

Bir bak şimdi bak;

Bugün evi toplayacak gücü kendimde bulamadım..
Yarına bıraktım işleri..Normalde ev işi oldu mu akan sular durur ama gücüm yok..
Kardeşim koca evde beni yalnız bırakınca aldım çantamı vurdum kendimi sokağa..Sahaflara baktım.Güzel kitaplar gördüm ama almadım üç kuruşumu ona harcamak isterdim ama kitaplığım 20 kitap var okunacak şu an..
Neyse yürüdüm bir kaç toka aldım en kırmızısından..Sonra ne göreyim hepsinin kumaşı aynı öyle tatlılar ki baktım sadece..Hadi dedim madem bir English Grammar kitabı alayım çalışayım..
Öyle çok iş var ki Serdar ile okula gidip kayıt alacağız yok Egeye git falan neyse üşendim ona mesaj yazmadım.Onun arayacağı tuttu..Bu kitabı da çalışmak lazım tabii..
Sonra M.C'yi aramak geçti içimden ama yok vazgeçtim...Aslında kafam dağılırdı ama annesinin yanındadır rahatsız etmeye gönlüm razı gelmedi.
Kordonda gezdim içim ferahladı oksijen girdi içime mis gibi deniz kokusu..
Eve dönme vakti geldi..Döndüm..Ev harap içinde benim saç baş zaten ayrı durumda hala üstüm başım mezarlık toprağı kaynıyordu dün bir ceset gibi uyuduğum ve tabii bir gün boyunca sular kesik olduğundan pis pis takılıyordum.Şükürler olsun sular geldi tüm bulaşıkları falan hemencik yıkadım bir daha gider korkusu ile..
Çok üşenerek yemek yaptım cidden kollarım ağrıyordu.Bir ara lan dedem gibi kalp krizleri falan mı geçiriyorum hacılar diyecektim..Ama ölmedim yani demek ki sorun yok..
Neyse yemek yaptım yedik içtik doyduk kalktık.
Arkadaş peşimi lanetler bırakmıyor şimdi de amcam..Amca ya sen yapma bari niye hastanelik oluyorsun iyileşsene diyemiyorum işte..Keşke düzelse..
Çocukken hep evimizi sesini değiştirerek arar ve biz hiçbir seferinde onun olduğunu anlamazdık.Pek gamsız bir adam olduğundan 90 yaşına kadar yaşar kesin derdik ama demek hayat böyle değil.Amansız hastalık illet oldu..Bu 2012 bana ve aileme hiç yaramadı neresinden bakarsan bak felaket.
Araya iki üç güzel şey koydu.
Resmen 2 gün Egeye girdim diye göbek atıyordum tabii kardeşimde öyle sonra yine hüsran zavallım o da sevinemedi.
Bazı şeyler kader önüne geçilmeyecek şeyler..
Ölüm gibi..
Biliyorum umudum kırılmalı maf olmuş olmalıydım..
Ama sanki içimde bir şeyler bana güç veriyor..
Gittikçe daha çok yük binse bile daha çok kaldırabiliyorum..
Dedemden önce üzüldüğüm her şey fasa fiso yemin ederim..Ölen falan yok ortada..O yüzden sanırım bundan önceki olaylar umrumun dibinde dahi değil düşününce üzüldüğüme ağladığıma yanarım..
Ama işte her şey öğrenmem için belki de..
Büyük dersler çıkarttım bu yaşadıklarımdan ..
İnsanların ailelerinden başka neyi vardır zaten..En kötü anında yanında hep onlar vardır.Kırık kalpleri tamir etmek için..
Erken döndüm çünkü annemi öyle görmeye dayanamıyordum,o evin her zerresi dedem kokuyor her yerde diş fırçası, şapkası, adam dövmek için koyduğu koca sopa, gırgır,bisikleti,salıncak....vb...Hatta sokaktaki dedeler bile dedeme benziyor.Resmen insanı delirtip ağlatmak için birebir..
Bu şehirde sokaklarda yürürken bile o varken dünya da kimse umrumda değil..
Ben acının en büyüğünü yaşadım bundan önceleri derime bile değmiyor bakınca..
Hep sitemler ettim..
Hep vah vah hep benim başıma geliyor dedim..
Artık demeyeceğim..
Evet benim başıma geldiği doğru ama artık bakış açıma bakıyorum ve dedecim için en iyisi olduğunu görüyorum..Kim bilir biz onun kadar güzel ölebilecek miyiz?
Yapmam gereken bu..
Tamam hala amcam için doğru bir yan göremiyorum.Ve ölmesi düşüncesi benim sinirlerimi hop hop ettiriyor ama çıkmamış candan ümit kesilmez derler..Ümidimi kesmemeliyim iyi enerji yollamam gerekli..
Her şeye rağmen benim sımsıcak bir ailem iki güzel kardeşim bir tatlı yeğenim var..
Her şeye rağmen biri bana telefonda "Gülniş teyze naber ?"diyor..
Aslında suç bendeydi herkes haklıydı ben hak etmeyenlere sevgi ve değer veriyordum..
Bunları öğrendim mesela..
Hayatımda olan olmayan herkese büyük şeyler borçluyum..Büyütüyorlar beni..
Onlara minnet borçluyum..
Yine de ben her bayram dedemi özleyeceğim..Her bayram koşarak gitmek istediğim evin kapıları kapandı artık..
Şükürler olsun hala anıları,resimleri bizimle..Yani o ölmedi..
Taki ben ölene kadar yaşayacak..Kiminle anısı varsa o yaşadığı müddetçe dedem hep var olacak..
Çünkü insanlar ölür anılar ölmez..
Buraya yazarak dedemi ölümsüz kılıyorum..
Söz biter yazı kalır demişler..
Beyaz sayfalara koyuyorum onu..
Seni seven "Gül hanım"'ından..
Dünyada bana tek Gül hanım diye bilme şansına nail olan adama..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder